Back to food! We zijn nog niet goed en wel uitgepakt, behalve de zakken stroopwafels, de vacuum verpakte kaas en zakken drop die we hebben meegenomen (en van mijn broertje een Westvleteren 12 die het gelukkig overleefd heeft in de koffer, kenners you know), of we lopen al in downtown KL met mijn oom en tante naar het restaurant waar we meteen ons eerste familiediner hebben. 

Onderweg vraagt mijn tante lachend ‘where is that KFC? Bau (ik ruik) KFC’ en inderdaad, we lopen er even later eentje voorbij! Haha. 

Afgezien dat het levensgevaarlijk is met dat verkeer hier, kun je al een heel avontuur hebben door gewoon je ogen dicht te doen en te snuffen. Ruik de stad. Het ruikt ruig en zwoel. Vlagen kruidig, kretekachtig, dan weer gas, benzine, dan zoet. Iets verbrand (vroeger mijn lievelingsgeur die me aan Maleisië deed denken, dan riep ik mijn broertje om mee te ruiken of hij het ook rook. Meestal niet 🙂 Rook. Altijd eten. En.. durian. Ik ruik een wolkje van verse durian! Oh man, die geur is mijn partypopper. Hoe kunnen mensen dit een stínkvrucht noemen? Ik moet me nog inhouden, morgen staan ze op het menu. Oh mijn lieve stinkende prikkelige durian.

We lopen de Jalan Alor in, een straat vol streetfood en restaurants met tafels buiten. Ik heb er ooit al eerder over geschreven, maar voor degenen die dat niet gelezen hebben.. Ondanks dat er – zeker in KL – talloze hippe maar ook meer traditionele restaurants zijn waar linnen op tafel ligt, een sfeermuziekje klinkt, je netjes een menu krijgt, ook zeker goed kan eten en airconditioning ervoor zorgt dat je lekker fris blijft, uh-uh.. thanks but no thanks. 

DIT zijn de restaurants waar je wilt eten: met TL-buizen verlichte, betegelde zaken, plastic tuinstoelen, plastic servies (meestal rood, oranje of lichtblauw), een ventilator aan het plafond en misschien nog zo’n blauwwit verlicht rooster waar af en toe een knal klinkt als er een insect in vliegt. Een wasbak buiten waar je je handen kan wassen, met een bakje met water aangelengde afwasmiddel als zeep.

‘Open keuken’ is hier ook echt open keuken, half buiten, geen gelikte met industriële vintage lampen (of juist wel, maar dan de echte), maar een pit met vuur zo groot waar ik jaloers op ben op een simpel gasstel, een grote gedeukte wok, pannen en schalen, een no nonsense smalle grill voor de satay en een grote ventilator erop. Een rumoer van jewelste, waar de auntie boss druk op Crocs heen en weer loopt met een verschoten bloemetjesschortje en kladblokje in haar hand en personeel met bakken vol van dat plastic servies rondsjouwt of enorme schalen prachtig eten. Het is een mini metropolis van koks, personeel en klanten – alles loopt door elkaar, beetje smoezelig, supersmooth.

Je sfeermuziekje? Een kakafonie van geklets, gelach, het tikkende geluid can stokjes, kinderen, het personeel dat in het Chinees bestellingen en instructies naar elkaar roept, het draaien van de plafondventilator, het sissen van iets wat in een hete wok gegooid wordt, het gekletter van een stapel borden die neergekwakt wordt (dat kan dus, met dat plastic). Best sfeermuziek ever.

Hier krijg je bestek, maar als je het niet simpel aan je vork kan prikken of tussen je stokjes kan nemen en hapklaar in je mond kan stoppen (en daar komt hier best veel voor in aanmerking), eet je het met je handen. Botjes leg je op tafel naast je bord.

Gerecht na gerecht volgen elkaar, iedereen schept wat op, voor elkaar, met altijd het vriendelijke ‘gevecht’ wie het laatste beetje van het bord opmaakt. Je eet, je praat, je eet en dept je gezicht met een tissue, want van eten krijg je het nog warmer. Dat heerlijke moment dat alle hitte versmelt; de hitte van de tropische lucht, van de hete sambal belachan, je huid die gloeit van het eten, de hete wok.. dit is de Asian (street)food flow. Verrukkelijk!

Het is niet wat je helemaal gewend bent, en het kan misschien klinken als een barbaars gelag, maar integendeel: dit alles staat in nederige, functionele en praktische mdienst om het ultieme te kunnen doen – eten. Liefst met zoveel man tegelijk. Verrukkelijk, echt, eerlijk eten, zoveel mogelijk en zo snel mogelijk geserveerd. Alle liefde en aandacht gaat hier naar de bereiding ervan, geen frutsel wordt verspild aan iets anders. This is how we roll, baby!

Wat een goddelijk vooruitzicht. 

Liefs, Vi!