Kuala Lumpur, zondag 7 mei 2017

OMG. Ik kan niet geloven dat ik mijn eerste stuk hier begin met OMG, maar nog minder dat ik hier echt ben: Kuala Lumpur! Na huilerig van de zenuwen aan de vlucht begonnen te zijn ben met een boek over vliegangst strak in mijn handen gekneld, maar na een stopover in Dubai godzijdank lachend en aan één stuk door ratelend van opwinding, zijn we eindelijk aangekomen. Driedubbel opgewonden ben ik, omdat het onze (verlate) honeymoon is, yaay! En alleen voor mijn lief al ben ik extra opgewonden, omdat het zijn eerste keer in Azië is. Hoe bevoorrecht ben je om zoiets prachtigs aan iemand te mogen introduceren?! Ik wil ‘m alles laten zien, laten proeven, aan de familie voorstellen, mijn Azië laten beleven, maar het ook het zijne laten worden. Ik kan wel gillen! (Dat heb ik ook gedaan. Springend! Happy hormonen door mijn lijf geshake’d!)

Het is 2:30 uur ’s nachts, ik ben nog dik in twilight zone.. #jetlaginsomnia ! Ik schrijf dit terwijl ik goddelijk verse tau hua naar binnen lepel die ik vanavond op straat gescoord heb. Ja, ‘tis 6 uur vroeger in Nederland dus voor mijn lijf is het eigenlijk dessert, toch? 😉

Als een bom van geuren, geluiden, smaken, herinneringen en klanken ontploft en onthult Azië, en met name Maleisië, zich aan me. Ik kom thuis! 

Waar mijn ouders de reizen naar Maleisië en Indonesië altijd ‘going home’ hebben genoemd, was het voor mij vroeger ‘vakantie’. Little did I know dat in die kinderjaren zich juist hier mijn thuis gevormd heeft. En echt pas een stuk of tien jaar terug besefte ik dat ik hier een stuk van mezelf terugvond – een stuk wat ik in Nederland op geen enkele manier kreeg ingevuld. Ik was ineens compleet zonder te hebben gedefinieerd waardoor ik dat nog niet was. Wauw. Dat was een emotionele openbaring voor mij. Dit hier, mijn familie, het eten, de cultuur, dit is mijn groter geheel. De manier waarop mijn tante Malenglish praat, Maleis erdoorheen gekneed, gepeperd met Hokkien (het Chinese dialect wat mijn familie hier spreekt. Ik kan het herkennen aan de klanken en onderscheiden van Mandarijn of Cantonees, maar spreek het helaas zelf niet. Gelukkig maar ook, want dan zou ik zoveel sneller zoveel meer eten kunnen bestellen!). De kruidige geur van tropische hitte. De manier waarop we met elkaar omgaan – er is een prachtige, allesomvattende vanzelfsprekendheid van respect, het samen eten en alle gewoonten daaromtrent, voor elkaar zorgen. Zoveel traditie. De ongelooflijke liefde waarmee we ontvangen worden. Alle kleine gewoontes die ik overgenomen heb van mijn ouders, alle smaken die ik ken, al mijn neven en nichten als we onze levens naast elkaar leggen en bewonderen als koopwaar op de markt, de herkenning van onze opvoeding in hoe zij hun kinderen aanspreken. De grote dankbaarheid. Dit is mijn groter geheel.

Ik moet nog voordat het vliegtuig stilstaat in KL al huilen van geluk, dat ik hier weer ben, en me in dit liefdevolle en verrukkelijke gevoel van belonging mag wikkelen als een klein kind in haar lievelingsdekentje.

Zo ongelooflijk dankbaar ben ik!

Yes, de eerste post is a wrap! Lees verder over mijn KL food adventure in mijn volgende post..

Love, Vi